'Albania Museum' is what remains from a four days journey in Albania, organized on May 2006 by the Centre for Contemporary Art of The Museum for Contemporay Art in Thessaloniki, Greece.A number of artists were invited to cross Albania by coach from the north of Greece and spend a couple of days in Corce and Tirana.
Στο ταξίδι με το πούλμαν όλοι μοιάζουν να βρίσκονται σε κατάσταση εκκρεμότητας μέχρι να διασχίσουμε τα λίγα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν από τα αλβανικά σύνορα. Το τοπίο γίνεται όλο και πιο φυσικό, οι κατασκευές σπανίζουν, το πράσινο όλο και πιο βαθύ. Στα σύνορα δεν φαίνεται να συμβαίνει τίποτε ιδιαίτερο, καμιά μετάβαση. Tο τοπίο είναι απελπιστικά ίδιο. Σαν να μην πήγαμε πουθενά.
"…είχα πάει σ’ έναν πλανήτη μ’ ένα χάρτη του Πασσάικ σχεδιασμένο πάνω του, και μάλιστα έναν κακοσχεδιασμένο χάρτη. Έναν αστρικό χάρτη με σημειωμένες γραμμές σε μέγεθος δρόμων και πλατείες και τετράγωνα σε μέγεθος κτιρίων".
Το duty free των συνόρων θύμιζε κάτι από σούπερ μάρκετ επαρχιακής ελληνικής πόλης. Αγόρασα κάτι αστεία προφυλακτικά με το όνομα Madonna. Στο αλβανικό έδαφος, ενα περιπολικό της αστυνομίας φάνηκε να θέλει να μας οδηγήσει στο εσωτερικό της χώρας. Ξεκίνησε αργά και μετά από λίγα μέτρα σταμάτησε. Οι αστυνομικοί βγήκαν, άνοιξαν το καπό και γρήγορα το ξανάκλεισαν. Σε λίγο εμφανίστηκε δεύτερο περιπολικό. Ρωτήσαμε το λόγο. Μας είπαν, με τα πολλά, ότι ήταν για λόγους ασφάλειας. Κοιτούσαμε όλοι έκπληκτοι, χωρίς να ανησυχούμε, διασκεδάζοντας και γελώντας. Το περιπολικό οδήγησε το πούλμαν με ταχύτητα 30 χιλιομέτρων την ώρα, κορνάρονταςκάθε τόσο και παίζοντας τα φώτα του. To οδόστρωμα ήταν διάσπαρτο από ΜΙΚΡΕΣ ΒΑΘΙΕΣ ΤΡΥΠΕΣ. Ο οδηγός μας είπε ότι μερικά χρόνια πριν ήταν πολύ περισσότερες και πολύ βαθύτερες. Το περιπολικό πήγαινε αριστερά, βγάζοντας έξω από το οδόστρωμα τα αυτοκίνητα που έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Συχνά τα ανάγκαζε να ανέβουν στο πεζοδρόμιο. Διανύσαμε τα 25 περίπου χιλιόμετρα που μας χώριζαν από την πόλη της Κορυτσάς σε μισή ώρα. Δεξιά και αριστερά άνθρωποι στα χωράφια κοίταζαν με περιέργεια και καχυποψία. Δεκάδες μισοτελειωμένες οικοδομές, γεμάτες μπαλώματα. Μπετόν δίπλα σε τούβλα, δίπλα σε δοκάρια, δίπλα σε τσιμεντόλιθους. Κάρα που τα έσερναν γαϊδούρια. Έξω από το ξενοδοχείο, ο αστυνομικός που οδηγούσε βγήκε από το αυτοκίνητο και κοίταξε προς το πούλμαν με περήφανο και ευχαριστημένο ύφος: μας είχε φέρει σώους. Οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου όρμησαν επάνω μας μόλις κατεβήκαμε από το πούλμαν και μας άρπαξαν τις βαλίτσες από τα χέρια. Έξω από την είσοδο του ξενοδοχείου τριγυρνούσε ένα νεαρό αγόρι που πουλούσε τσιγάρα , αναπτήρες και σπίρτα, όλα με τη σειρά τοποθετημένα σε ένα ρηχό χαρτοκιβώτιο από μπύρες Amstel. Τα τοιχώματα ήταν επενδυμένα πολλές φορές με καφέ πλαστική αυτοκόλλητη ταινία. Το βλέμμα του ζωντάνεψε όταν είδε το γκρουπ από την Ελλάδα, ήξερε και λίγα ελληνικά. Το δωμάτιο ήταν ασκούπιστο κάτω από τα κρεβάτια, οι κουβέρτες έμοιαζαν ατίναχτες από καιρό. Στο μπάνιο υπήρχε ένα ζευγάρι χρησιμοποιημένες πλαστικές παντόφλες. Τις έκλεψα.
Λίγο αργότερα, στον μουσουλμανικό τομέα της πόλης της Κορυτσάς, έχασα για τα καλά το κέφι μου. Τράβηξα ελάχιστες φωτογραφίες. Τι είχαμε έρθει να κάνουμε εδώ? Οι περισσότεροι φωτογράφιζαν τα εξαθλιωμένα παιδιά, το μάτι μου πήρε δυο-τρία κορίτσια σε εφηβική ηλικία να ξεμυτίζουν από περιφραγμένες αυλές και να ξανακρύβονται αμέσως μόλις έβλεπαν τις φωτογραφικές μηχανές και τις βιντεοκάμερες, μια χοντρή μεσόκοπη γυναίκα με βρακιά καθόταν καταγής στο πεζοδρόμιο. Πάνω σε ένα ανοιγμένο χαρτοκιβώτιο, είχε απλώσει δυο σκονισμένα σακουλάκια bake rolls και τρία πακέτα χαρτομάντιλα με το πλαστικό τους περίβλημα κάπως βρώμικο, όλα προς πώληση. Μπήκαμε διστακτικά, αφού βγάλαμε τα παπούτσια μας, σε ένα παλιό τζαμί, με τοιχογραφίες λαϊκής τεχνοτροπίας που απεικόνιζαν τοπία. Στον περίβολο, μια ομάδα ξυπόλητων παιδιών και μια γυναίκα ζητιάνευαν. «Έπρεπε να είχαμε φέρει κάτι μαζί μας, να τους δώσουμε», είπε κάποιος, «τίποτα γλυκά , ή καραμέλες, πώς δεν το σκεφτήκαμε…».Ο μικροπωλητής με τα τσιγάρα μας είχε ακολουθήσει από το ξενοδοχείο, μερικοί από μας αναρωτήθηκαν αν θα έπρεπε να ανησυχήσουμε.
No comments:
Post a Comment